ای صداقت تا قیامت بنده ای از بندگانت           ای کـرامت سائـلی از سـائـلان آستانت

ای عـلـوم انـبـیـا و اولـیـا زیـر زبـانت           ای اساتـید جهان پیوسته مرهون بیانت

ای سـلام حـق به اجـداد تو و بر خـاندانت

جان جان عالمی، جان ها فدای جسم و جانت

نور داور، روح قرآن، رکن ایمان، عین دینی           چشم حق درکل عالم؛ دست حق در آستینی

صادق آل نـبی فـرزند ختـم الـمرسلینی           هـم زعـیم راستـانی؛ هم امام راستیـنی

کیستی تو کیستی تو، وجه رب العالـمینی

راستی خـیزد فـروغ راسـتی از داستانت

علم و دانش با بیان جان فزایت جان گرفته           صدق از نام امام صادقت عنوان گرفته

جن و انس ت در توسل دست بر دامان گرفته           هر که گیرد دامنت را دامن قرآن گرفته

پیش تر از بودن تو حق ز ما پیمان گرفته

تا بگیرم از تو فرمان، ای به فرمان انس وجانت

ای کمال دین که دین کامل شده در مکتب تو           با خدا هر روز تو، هر لحظۀ تو، هر شب تو

مهر، زانـوی ادب بنهاده نزد کوکب تو           عیسی مریم زند گل بوسه بر لعل لب تو

موسی عمران اسیر ذکر یارب یارب تو

انـبـیاء و اولیـا دل داده ی نطـق و بیانت
داشتی در سایۀ کـرسیّ درست بی شماره           هم مفضّل، هم اَبان، هم ابن نُعمان، هم زُراره

نام تو پاینده تر گردیده بعد از یک هزاره           کلّ دانش از چراغ تابناکت یک شراره

آسـمانی ها مطـیع حضرتت با یک اشاره

چون زمینی ها گدای صبح و شام آستانت

کیستی تو ای هزاران حاتم طایی فقیرت           دست هر شیخ کبیری در برِ طفل صغیرت

مرغ روح روهروان علم تا محشر اسیرت           سربلندان خاکسار وسرفرازان سربه زیرت

اهل دل را میدهد چشم بصیرت، بو بصیرت

ابن حـیّـان ها مفـضّل ها گـلی از بوستانت

آسمانی ها زمیـن بوسان ایـوان جـلالت           لاله ای چون شیخ طوسی غنچه کرده از نهالت

مجلسی ها پای بند مجلس قال و مقـالت           ابن شهر آشـوب ها گمگشتۀ شهر کمالت

سـرکـشان با ادعای علم و دانش پایمالت

عـالـمـان دهــر محـکـوم کـلاس امتحانت

نخل سرسبز کهنسال امامت کیست جز تو           خالق بخشنده را دست کرامت کیست جزتو

پیش سیل فتنه کوه راست قامت کیست جز تو           اسوۀ ایمان و صبر و استقامت کیست جز تو

صادق آل محـمد تا قـیامت کیست جز تو

ای صداقت پای بند و دست بوس خاندانت

ای نهان در سینۀ نورانیت دریای غم ها           زخم ها بر سینۀ مجروحت از تیر اِلَم ها

دیده از منصور دون در کثرت پیری ستم ها           عاجزند از وصف غم هایت زبان ها و قلم ها

با وجود آنکه دیدند از تو اعجاز و کرم ها

شعله افکندند از زهر ستم بر جسم و جانت

ای عزیز جان که شد پامال عمری عزت تو           نسل آدم تا ابد مرهون علم و حکمت تو

اشک مهدی ریخته هرشب به روی تربت تو           ای بقـیع بی چراغ تو کـتاب غربت تو

ای عیان تا صبح محشر درد و رنج و محنت تو

هم ز قبر بی چراغت هم ز قدر بی نشانت

کاش بودم خاک زیر پای زوّار بقـیعت           کاش بودم زائری در پشت دیوار بقیعت

کاش سوزم چون چراغی در شب تار بقیعت           کاش می گشتم چو مرغی دور گلزار بقیعت

کاش می شد قـسمتم هر سال دیدار بقیعت

کاش قـلـبم بود چاه درد و غم های نهانت

سالها درسینه بودی حبس، درد و سوز وآهت           سالها میریخت چون باران خون اشگ از نگاهت

بارها بردند جسم خسته سوی قتلگاهت           گرد ره بنشست بر رخسار زیباتر ز ماهت

نیمه شب آزارها آمد به جان، در بین راهت

رفت از کف بارها و بارها تاب و توانت

بس که دیدی ظلم و بیداد وستم ازخصم غافل           لحظه لحظه آب گشتی سوختی چون شمع محفل

نیمه های شب تو را بردند سوی قصر قاتل           سربرهنه، دست بسته، پای خسته، راه مشکل

بس که با یاد غمت دریای آتش داشت در دل

شعر«میثم» شعله شد سر زد ز قلب شیعیانت